Siostry Służebniczki
PRACE, KTÓRE WYKONUJĄ SIOSTRY
- Wystrój i dekoracja kościoła oraz troska o czystość szat liturgicznych.
- Prowadzenie Niepublicznego Przedszkola – Ochronki św. Józefa.
RYS HISTORYCZNY
Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Maryi Niepokalanie Poczętej /Starowiejskie/ powstało 3 maja 1850 r. w Wielkopolsce. Założył je bł. Edmund Bojanowski, który był prekursorem Soboru Watykańskiego II.
W 1861 r. hrabina Potocka sprowadziła siostry do Łańcuta, gdzie pracowały z dziećmi i opiekowały się chorymi. W 1863 r. w Łańcucie powstał pierwszy nowicjat Sióstr Służebniczek w Małopolsce, do którego wstępowały dziewczęta pełne zapału i poświęcenia, by podjąć dzieło miłości i miłosierdzia wobec najbardziej bezbronnych – dzieci - na wzór Niepokalanej.
Służebniczki NMP NP realizując charyzmat założyciela obejmują swym misyjnym zasięgiem niemal cały świat, niosąc Boga ludziom potrzebującym, odrzuconym i niechcianym. Wszystko dzięki temu Bożemu ziarnu rzuconemu w glebę serca schorowanego Edmunda Bojanowskiego, wrażliwego na cierpienie bliźnich, które wydało plon stokrotny w postaci założonego zgromadzenia sióstr niosących pomoc najbiedniejszym, którego placówki rozsiane są po wioskach i miastach Polski, Europy, w głębi afrykańskiego buszu, po rozległych stepach Kazachstanu i Syberii, a także na Filipinach, Jamajce oraz ziemi amerykańskiej.
Siostry pracują w ochronkach, przedszkolach, szkołach, w świetlicach, sierocińcach, domach pomocy społecznej dla niepełnosprawnych, w szpitalach; podejmują różne formy apostolstwa w parafiach, prowadzą w krajach misyjnych szkoły, kliniki, pracują wśród chorych na AIDS.
Siostry Służebniczki pracują również w Cmolasie. Inicjatorem i fundatorem domu zakonnego dla Sióstr Służebniczek NMP NP w Cmolasie było małżeństwo: Katarzyna i Marcin Starzec. Na cele ochronki przekazali Zgromadzeniu 12 maja 1923 r. swój majątek – dom oraz 15 morgów ziemi.
Dnia 28 czerwca 1924 r. udały się do Cmolasu dwie pierwsze Siostry Służebniczki: s. Donata Bargieł i s. Edwarda Pruchnicka, które przyjechały ze Starej Wsi, koło Brzozowa z Domu Generalnego. Instalowała je przełożona sąsiedniej placówki w Weryni s. Alina Kolak. Ówczesny ks. Proboszcz Melchior Zapała błogosławił siostrom, życząc łaski Bożej na pracę w Cmolasie. Od samego początku zajęły się najmłodszymi dziećmi, gromadząc je w ochronce.
Ponieważ budynek mieszkalny był w złym stanie już w 1925 r. pomyślano o budowie nowego domu. 1 września 1925 r. powstał nawet Komitet Budowy Ochronki w Cmolasie, w którym pracował ks. Jan Sarna. Na pokrycie kosztów budowy sprzedano część gruntu - pozostało 9 i ½ morga ziemi. Budowę zaczęto we wrześniu 1926 r. Nowy dom zakonny miał być nie tylko budynkiem mieszkalnym, ale też przystosowany został do prowadzenia ochronki dla najmłodszych dzieci. Siostry najbardziej nasłonecznione pomieszczenia nowego domu oddały dla dzieci.
PRACE, JAKIE WYKONYWAŁY SIOSTRY
W 1925 r. korzystało z ochronki 34 dzieci; w 1928r. – 50; w 1929 r. - 55; w 1930 r. - 60; w 1933 r. ponad 60 dzieci; w 1934 r. aż 115; w 1937r. – 82; w 1939 r. – 90; w 1945 r. – 70; w 1946 r. – 65; w 1947 r. – 88; w latach 1952-1957 – 25; w chwili przejęcia przez państwo 20 lipca 1962 roku z przedszkola korzystało 25 dzieci.
Siostry Służebniczki prowadziły również kursy kroju i szycia. W 1929 r. uczestniczyło w kursach 20 uczennic; w 1934 r. – 26; 1939 r. – 7 dziewcząt. Siostry prowadziły Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej od stycznia 1929 r. do 1939 r. W 1929 r. należało do niego 34 dziewcząt, natomiast w 1939 r. już 45 dziewcząt. Zajmowały się także ambulatoryjnym pielęgnowaniem chorych oraz pracami przykościelnymi (trzy kościoły: parafialny i 2 zabytkowe).
Podczas II wojny światowej w 1939 r. siostry przygotowywały posiłki uciekinierom. Od lutego 1942 r. do maja 1944 r. współpracowały z RGO (Rada Główna Opiekuńcza) prowadząc Kuchnię Ludową. W 1942 r. korzystało z niej 150 osób; w 1943 r. - 130 do 140; 1944 r. – 70 osób.
Gdy 13 kwietnia Niemcy zajęli plebanię siostry przyjęły na mieszkanie ks. Proboszcza Stanisława Jagłę i jego służbę do 1945 r.
Po odebraniu przedszkola przez państwo siostry podjęły katechizację. W 1962 r. siostry katechizowały ponad 60 dzieci. Uczyły je w zakrystii kościoła parafialnego oraz po domach prywatnych, by nie tracić z dziećmi kontaktu. W 1967r. uczyły religii 80 dzieci; od 1975 – 1977r. siostry katechizowały w pięciu punktach: 1975 r. - 135 dzieci; 1976 r. - 140; w 1977 r. - 150 dzieci było katechizowanych przez siostry.
W 1980 r. przedszkole przeniesiono do szkoły, gdzie w wolnych salach siostry gromadziły dzieci, które w ciągu 5 godzin pobytu w szkole dostawały tylko herbatę.
Po remontach przeprowadzonych w domu sióstr, a także po poświęceniu pomieszczeń przeznaczonych dla dzieci przez ks. Proboszcza Kazimierza Szkaradka 7 października 1989 r. ochronka rozpoczęła działalność przez 8 godzin dziennie z pełnym wyżywieniem. Wówczas uczęszczało 27 dzieci.
Dnia 19 marca 1997 r. ks. Proboszcz Kazimierz Szkaradek dokonał poświecenia kaplicy domowej.
Obecnie ochronka funkcjonuje przez 9 godzin dziennie i przebywa w niej około 30 dzieci w wieku 2,5 – 5 lat.
W przedszkolu realizowany jest program wychowawczy wg koncepcji bł. Edmunda Bojanowskiego – wybitnego pedagoga i pierwszego założyciela ochronek na ziemiach polskich. Bł. E. Bojanowski uważał, że „Najwyższym celem wychowania jest: aby człowiek stał się obrazem i podobieństwem Boga na ziemi”, dlatego też w pracy z dziećmi zwraca się uwagę nie tylko na rozwój fizyczny, umysłowy, społeczny, kulturowy, ale także na rozwój moralny i religijny. Zadanie to realizowane jest przez czynne angażowanie dzieci w życie wspólnoty parafialnej (udział w liturgii, nabożeństwach, uroczystościach parafialnych), a także dzięki duchowej opiece ks. Proboszcza Ks. Marka Kędziora – Proboszcza i Kustosza Sanktuarium Przemieniania w Cmolasie, który poprzez swoją obecność w życiu ochronki: m.in. sprawowanie Eucharystii i głoszenie Słowa Bożego - pomaga w kształtowaniu dziecięcych serc, otwierając je na Bożą Miłość i czyniąc wrażliwymi na potrzeby drugiego człowieka.
Rodzice chętnie i z zaufaniem powierzają opiece sióstr swoje „pociechy”, a także sami angażują się działania podejmowane w Ochronce.